Ο Δημήτριος Μπαφαλούκος έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πορεία της ΕΟΠΕ, αφήνοντας το προσωπικό του αποτύπωμα. Ιατρός Παθολόγος Ογκολόγος, με σπουδές στην Ελλάδα και εξειδικεύσεις στη Μεγάλη Βρετανία, υπηρέτησε επί σειρά ετών στο Νοσοκομείο ΜΕΤΑΞΑ, ενώ από το 2001 είναι Διευθυντής της Α΄ Ογκολογικής Κλινικής του Metropolitan Hospital. Με πολυσχιδή διεθνή παρουσία, συμμετοχή σε επιστημονικά συμβούλια και πάνω από 300 δημοσιεύσεις, έχει υπηρετήσει την Ογκολογία ως επιστήμονας, δάσκαλος, ερευνητής και θεσμικός ηγέτης.
Έχει διατελέσει Πρόεδρος ΔΣ της ΕΟΠΕ για δύο συνεχόμενες θητείες (2005–2009), αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα. Με διορατικότητα, αποφασιστικότητα και μια βαθιά πίστη στη συλλογικότητα, ανασυγκρότησε ουσιαστικά την Εταιρεία από μηδενική σχεδόν βάση: οργάνωσε τα οικονομικά της, θεμελίωσε το σύγχρονο διοικητικό της σχήμα και προχώρησε σε ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες που έθεσαν τις βάσεις για την ΕΟΠΕ όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Με την ίδια αμεσότητα που χαρακτηρίζει τον λόγο του και στη συνέντευξή του, ο Δημήτριος Μπαφαλούκος ανασκάπτει με συγκίνηση τις προκλήσεις, τα οράματα και τις μεταρρυθμίσεις της εποχής του, μιλώντας για την ΕΟΠΕ με καθαρότητα, συγκίνηση και πάθος. Επαναφέρει στη μνήμη του την εποχή όπου, όπως λέει, «ξεκινήσαμε σχεδόν από το μηδέν». Ανέλαβε Πρόεδρος ΔΣ σε μια κρίσιμη καμπή, όταν η Εταιρεία είχε μία μόνο υπάλληλο και σχεδόν καμία οργανωτική υποδομή. Με αποφασιστικότητα, έθεσε σε τάξη τα οικονομικά, ανέθεσε ελέγχους από ορκωτούς λογιστές, προσέλαβε προσωπικό, ενίσχυσε θεσμικά το ρόλο της νομικής συμβούλου και έθεσε το θεμέλιο για την πλήρη αναδιοργάνωση της ΕΟΠΕ.
Δύο ήταν οι βασικοί του στόχοι, όπως ο ίδιος τονίζει: οι νέοι Ογκολόγοι και η εκπαίδευση. Από τη σκέψη αυτή γεννήθηκε η ΟΝΕΟ, η Ομάδα Νέων Ογκολόγων, που απέκτησε φωνή, πρωτοβουλίες και ρόλο, και ταυτόχρονα καθιερώθηκε το περιοδικό «Νέα της ΕΟΠΕ», με ενημερωτικό, αλλά και πολιτισμικό χαρακτήρα. Κάθε τεύχος έκλεινε με ένα ποίημα. «Πιστεύω ακράδαντα ότι η τέχνη πρέπει να είναι αρωγός στην ιατρική και την Ογκολογία», λέει.
Ιδιαίτερα φορτισμένα είναι τα λόγια του για τη δημιουργία της Ελληνικής Ακαδημίας Ογκολογίας (ΕΑΚΟ) το 2006, την οποία αποκαλεί «σημείο αναφοράς» και «ένα όραμα που ευοδώθηκε»: υψηλού επιπέδου μαθήματα, εξετάσεις, βραβεύσεις, συγγραφή συγγραμμάτων και ένα Ιωνικό Κέντρο που «προδιέθετε για φιλοσοφική σκέψη και διάλογο». «Τα μαθήματα στο Ιωνικό Κέντρο στην Πλάκα δεν ήταν μόνο εκπαιδευτικά. Ήταν εμπειρίες, φιλοσοφικές ζυμώσεις, πνευματικές ανταλλαγές. Και οι σπουδαστές της εποχής εκείνης είναι σήμερα οι πρωταγωνιστές της Ογκολογίας στη χώρα – πολλοί έχουν γίνει ακόμη και Διευθυντές Σπουδών του θεσμού».
Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα, ανέφερε ότι πρωτεύσαντες των Κύκλων Σπουδών λάμβαναν ειδικά βραβεία, ενώ οι εισηγητές κατέθεταν γραπτώς τα μαθήματά τους, ώστε να παραμένουν στη διάθεση των μελών και των νέων γενεών Ογκολόγων προωθώντας την καλλιέργεια της γνώσης και της διαρκούς επιστημονικής ανανέωσης. «Τα βιβλία που γραφόντουσαν τότε από τους “διδάσκοντες” δημιουργώντας την εκπαιδευτική σειρά του 1ου Κύκλου Σπουδών στη “Βιβλιοθήκη της ΕΟΠΕ” υπάρχουν στις βιβλιοθήκες μας και αποτελούν πηγή γνώσης, ακόμη και σήμερα». Η ΕΑΚΟ, λέει, «συνεχίζει και εξελίσσεται, αποτελώντας τον βασικό πυλώνα εκπαίδευσης της ΕΟΠΕ».
Εξίσου βαθιά μιλά για το θεσμό των υποτροφιών που ενδυναμώθηκε την ίδια εποχή της προεδρίας του και «άνοιξε δρόμους» για δεκάδες νέους επιστήμονες, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να μετεκπαιδευτούν σε κέντρα αριστείας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Παράλληλα, αναφέρεται με ενθουσιασμό στα Πανελλήνια Συνέδρια της ΕΟΠΕ που, υπό την ηγεσία του, πήραν νέα δυναμική, με ενότητα, επιστημονικό κύρος και συμμετοχή, ενώ μετετράπησαν από διετή σε ετήσια. Τα συνέδρια αυτά, όπως αναπολεί, «έσφυζαν από ζωντάνια και ουσιαστικό διάλογο, με την παρουσία όχι μόνο ιατρών, αλλά και ασθενών, φροντιστών και νοσηλευτών – ένα αληθινό κοινό ογκολογικής συνείδησης, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε σύγχρονη ογκολογική δράση».
Η εποχή του χαρακτηρίστηκε και από σημαντικές εξωτερικές συνεργασίες: πρωτοβουλίες όπως τα Ελληνοτουρκικά Συνέδρια και η δημιουργία του Μεσογειακού Forum Ογκολογίας ενίσχυσαν το διεθνή ρόλο της ΕΟΠΕ και έθεσαν τα θεμέλια για τη διεθνοποίησή της. Ο ίδιος, με μακρά θητεία ως Εθνικός Αντιπρόσωπος στην ESMO, ενθάρρυνε την εξωστρέφεια και τη συμμετοχή Ελλήνων Ογκολόγων σε ηγετικούς ρόλους διεθνώς.
Οραματίζεται μια ΕΟΠΕ με ισχυρή διεθνή φωνή, που θα συμμετέχει ενεργά σε ASCO, ESMO και άλλες μεγάλες επιστημονικές κοινότητες, προωθώντας Έλληνες επιστήμονες σε ηγετικές θέσεις. Φαντάζεται μια ΕΟΠΕ συνδεδεμένη με την κλινική έρευνα, με δικά της projects, ισχυρό λόγο σε εθνικά και ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και αγαστή συνεργασία με τους συλλόγους ασθενών.
Με σαφήνεια και ειλικρίνεια, καλεί τους νεότερους Ογκολόγους να ενταχθούν ενεργά στην Εταιρεία, «με φρέσκες ιδέες αλλά και σεβασμό στην εμπειρία», χωρίς αλαζονεία. Ιδιαίτερη αναφορά κάνει στους Έλληνες της διασποράς, «που φέρνουν μαζί τους την επιστημονική υπεραξία και την ανάμνηση της πατρίδας». Και όταν ερωτάται τι είναι για εκείνον η ΕΟΠΕ, η απάντηση δεν αφήνει περιθώρια:
«Η ΕΟΠΕ είναι ένα έργο ζωής. Ένας φάρος για τους νέους, ένας πολιορκητικός κριός για την Πολιτεία, ένα καταφύγιο για κάθε Έλληνα Ογκολόγο. Και όποτε χρειαστεί, είμαι πάντα έτοιμος να προσφέρω ξανά μέρος του εαυτού μου.»
