Ο Ιωάννης Μπουκοβίνας είναι Παθολόγος Ογκολόγος και Επιστημονικός Υπεύθυνος του Ογκολογικού Τμήματος της Βιοκλινικής Θεσσαλονίκης. Με διπλό υπόβαθρο Φαρμακευτικής και Ιατρικής και ακαδημαϊκές περγαμηνές από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, εξειδικεύτηκε στην Παθολογική Ογκολογία στο ΑΝΘ «Θεαγένειο» και συνέχισε την επιστημονική του πορεία με μετεκπαίδευση στο Université de Paris XI και το Ινστιτούτο Gustave-Roussy. Έλαβε διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο Κρήτης με έμφαση στη φαρμακογονιδιωματική του καρκίνου του πνεύμονα.

Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο, σημαντική παρουσία ως κύριος ερευνητής σε διεθνείς κλινικές μελέτες και ενεργό δράση στη συγγραφή κατευθυντήριων οδηγιών. Παράλληλα με την επιστημονική του πορεία, έχει επιδείξει έντονη κοινωνική ευαισθησία, συμμετέχοντας ενεργά στους Γιατρούς του Κόσμου, στο «Άλμα Ζωής», καθώς και σε ποικίλες ενημερωτικές δράσεις σε όλη την Ελλάδα. Πιστεύει βαθιά στη σύνθεση της επιστήμης με τον ανθρωπισμό και αναζητά απαντήσεις για το ρόλο του Ογκολόγου μέσα από τη φιλοσοφία, την κοινωνιολογία και τη θεολογία.

Η περίοδος προεδρίας του Ιωάννη Μπουκοβίνα ταυτίστηκε με στιγμές κρίσιμες και καθοριστικές για την ογκολογική κοινότητα. Όπως σημειώνει, «η πανδημία ήρθε να δοκιμάσει όχι μόνο τις αντοχές των ασθενών, αλλά και την επάρκεια των δομών και της επιστημονικής ηγεσίας. Έπρεπε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά και να δράσουμε με ταχύτητα». Η ΕΟΠΕ λειτούργησε τότε σαν πυξίδα μέσα στην αβεβαιότητα, αναλαμβάνοντας ρόλο πρωτοστάτη στην ενημέρωση του κοινού και των επαγγελματιών υγείας, με συνεργασίες σε εθνικό και διεπαγγελματικό επίπεδο.

Ωστόσο, η ουσία του οράματός του ξεδιπλώνεται μέσα από πιο θεμελιώδεις πρωτοβουλίες. Η ψήφιση του σχεδίου νόμου για τη σύσταση του Εθνικού Ιδρύματος Νεοπλασιών αποτέλεσε, όπως τονίζει, «μια ιστορική τομή που αν και δεν εφαρμόστηκε ακόμη, κατέθεσε μια νέα αντίληψη για το πώς πρέπει να οργανώνεται η αντικαρκινική πολιτική σε εθνικό επίπεδο». Το όραμα για έναν Ηλεκτρονικό Φάκελο Ογκολογικού Ασθενούς, ενιαίο, λειτουργικό και παραγωγικό για την Πολιτεία και την επιστημονική κοινότητα, αποτέλεσε επίσης κεντρικό στόχο της θητείας του, με την πεποίθηση ότι «οι μεγάλοι θεσμοί δε χτίζονται για να φανούν στο παρόν, αλλά για να λειτουργήσουν στο μέλλον».

Με λόγο βιωματικό και στοχαστικό, ο Ιωάννης Μπουκοβίνας δε διστάζει να μιλήσει για τη βαθύτερη φιλοσοφία που οφείλει να διαπερνά την Ογκολογία: «Η Ογκολογία πρέπει να είναι κυρίαρχο κομμάτι της ζωής σου. Όχι μόνο με το ωράριο, αλλά με τον τρόπο σκέψης». Στο ίδιο πνεύμα, υπογραμμίζει την ανάγκη για ολιστική εκπαίδευση, πέρα από τα καθαρά επιστημονικά αντικείμενα, αγγίζοντας τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα της φροντίδας. «Η ΕΑΚΟ χρειάζεται μια νέα πνοή μάθησης. Ένα διαφορετικό πνεύμα. Να μη μείνουμε μόνο στη γνώση για τους όγκους, αλλά να την επεκτείνουμε στα μεγάλα ζητήματα που έρχονται». Όπως εξηγεί, αυτή η πολυεπίπεδη προσέγγιση βρήκε ήδη μια πρώτη έκφραση στην ΕΟΠΕ Academy, που άνοιξε τη συζήτηση σε κρίσιμους θεματικούς άξονες, όπως τα οικονομικά της υγείας ή η πολιτισμική διάσταση, και ενίσχυσε τη συλλογική σκέψη γύρω από το μέλλον της Ογκολογίας.

Και όσο για την επόμενη μέρα της ΕΟΠΕ; Οραματίζεται μια Εταιρεία που «θα συντονίζει ερευνητικές ομάδες ανά τύπο όγκου», που θα συμβάλλει στη διαμόρφωση κατευθυντήριων οδηγιών, και που θα είναι παρούσα με ευαισθησία και τεκμηρίωση ακόμα και στις πιο σπάνιες μορφές καρκίνου. Την ΕΟΠΕ την αντιλαμβάνεται όχι απλώς ως επιστημονική εταιρεία, αλλά ως θεσμό «με τεράστια δυναμική και κοινωνικό αποτύπωμα, που μπορεί να ενώσει τέχνη, επιστήμη, φροντίδα και λόγο μέσα από την εμπειρία του ασθενούς και του γιατρού».

Η πιο συγκινητική στιγμή της συνέντευξης έρχεται προς το τέλος, όταν του ζητείται να περιγράψει την ΕΟΠΕ με μια φράση. «Για μένα», λέει με απλότητα, «η ΕΟΠΕ ήταν πάντα σαν μια μάνα που φροντίζει τα παιδιά της». Κι αμέσως μετά, στρέφεται στους νεότερους Ογκολόγους, τους καλεί να αγαπήσουν το αντικείμενό τους βαθιά, να μη φοβηθούν τις δυσκολίες και να βρουν έναν μέντορα, κάποιον που «θα στέκεται δίπλα τους σε όλα όσα δεν μαθαίνονται εύκολα».

Η μαρτυρία του είναι, πάνω απ’ όλα, ένας προσωπικός απολογισμός γεμάτος ενσυναίσθηση. Μιλά με το ίδιο πάθος για την οργανωτική επάρκεια και για τις αξίες. Για τη συλλογικότητα, αλλά και για τον στοχασμό. Και κυρίως, υπενθυμίζει ότι η Ογκολογία δεν είναι μόνο μια επιστήμη, είναι ένας τρόπος να είσαι άνθρωπος.