Ο Λάζαρος Μπούτης αποτελεί μία από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής Ογκολογίας. Με πάνω από πέντε δεκαετίες αδιάλειπτης παρουσίας, επιστημονικής προσφοράς και θεσμικής συμμετοχής, υπήρξε μεταξύ των πρώτων που οραματίστηκαν τη δημιουργία της ΕΟΠΕ, ενός ενιαίου συλλογικού φορέα με ξεκάθαρη αποστολή στο χώρο της Ογκολογίας. Παράλληλα, είναι και συγγραφέας, με έργο βαθιά επηρεασμένο από την πορεία του στην ιατρική και ιδιαίτερα την Ογκολογία, την οποία υπηρέτησε όχι μόνο στην κλινική πράξη αλλά και μέσα από το θεσμικό σχεδιασμό της επιστημονικής κοινότητας.
Ως ιδρυτικό μέλος της ΕΟΠΕ και ενεργό μέλος του ΔΣ την περίοδο 2001-2003, συνέβαλε ουσιαστικά στη θεσμική αναγνώριση της ειδικότητας στην Ελλάδα, καθώς ο ίδιος υπήρξε ένας από τους πρώτους εισηγητές της ανάγκης θεσμοθέτησης της ειδικότητας ήδη από το 1982. Με βαθιά αίσθηση καθήκοντος και διαχρονική συμβολή στην Ογκολογία, μέσα από τη μαρτυρία του, αποτυπώνεται το όραμα και η επιμονή μιας γενιάς που διεκδίκησε μεθοδικά την επιστημονική αναγνώριση της ειδικότητας και το σεβασμό στον ογκολογικό ασθενή.
Μέσα από την αφήγησή του, αναδύονται τα ιστορικά βήματα που οδήγησαν στην αναγνώριση της ειδικότητας, πλάι στην ισχυρή αίσθηση καθήκοντος και συλλογικής προσπάθειας που χαρακτήρισε τα πρώτα βήματα της ΕΟΠΕ. Όπως χαρακτηριστικά τονίζει, η ΕΟΠΕ «δημιουργήθηκε φυσικά και την κατάλληλη στιγμή», ως αποτέλεσμα μιας αφύπνισης της ογκολογικής κοινότητας. Αν και οι πρώτες πρωτοβουλίες ξεκίνησαν ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 με τη δημιουργία των πρώτων ογκολογικών μονάδων, η ανάγκη για έναν ενιαίο φορέα που να αντιπροσωπεύει τους Παθολόγους Ογκολόγους έγινε πιεστική στις αρχές του 1980 όταν μια ομάδα οραματιστών Ογκολόγων ένιωσε την ανάγκη να διεκδικήσει θεσμική εκπροσώπηση και επιστημονική αναγνώριση. Ήταν η εποχή όπου η Ογκολογία, αν και ήδη απαραίτητη στην πράξη, δεν είχε ακόμη κατοχυρωθεί ως αυτόνομη ιατρική ειδικότητα στην Ελλάδα. Η ΕΟΠΕ, όπως εξηγεί, δημιουργήθηκε ως εργαλείο διεκδίκησης, επιστημονικής σύμπραξης και προόδου.
Η ΕΟΠΕ χρειάστηκε να υπερβεί σοβαρά θεσμικά και πολιτικά εμπόδια μέχρι να πετύχει την αναγνώριση της Παθολογικής Ογκολογίας ως επίσημης ειδικότητας από το κράτος, κάτι που τελικά συνέβη το 1998 χάρη και στη συμβολή και άλλων σπουδαίων συναδέλφων της εποχής όπως ο Αθανάσιος Αθανασίου. Ο Λάζαρος Μπούτης στάθηκε ακούραστος υποστηρικτής αυτής της προσπάθειας και βλέπει σήμερα την πρόοδο της Ογκολογίας στη χώρα μας με συγκίνηση και αίσθημα δικαίωσης.
Η μαρτυρία του διανθίζεται με προσωπικές μνήμες και αναφορές σε συναδέλφους που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, τονίζοντας τη σημασία της μνήμης και της αναγνώρισης όσων θεμελίωσαν το παρόν της ελληνικής Ογκολογίας. Παράλληλα, δεν παραλείπει να υπενθυμίσει τις δύσκολες αρχές, τη σύνδεση της ΕΟΠΕ με τη δημιουργία των πρώτων ελληνικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων στην Ογκολογία και την ανάγκη συνέχισης της πορείας με σοβαρότητα και συλλογικότητα.
Αναφερόμενος στις μεγάλες στιγμές της ΕΟΠΕ, κάνει ιδιαίτερη μνεία στην καθιέρωση των Πανελλήνιων Συνεδρίων Κλινικής Ογκολογίας, στα οποία η επιστημονική ανταλλαγή και η παρουσία νέων γιατρών έδωσαν ώθηση σε μια γενιά επαγγελματιών με υψηλό αίσθημα αποστολής.
Ο Λάζαρος Μπούτης αφιερώνει ιδιαίτερο χώρο στη σημασία της ΕΟΠΕ για την κωδικοποίηση της ογκολογικής πράξης, την τυποποίηση των θεραπευτικών πρωτοκόλλων, την καθιέρωση της επιστημονικής εκπαίδευσης και τη θεσμική εκπροσώπηση των Ογκολόγων σε κρατικούς και επιστημονικούς φορείς. Η ΕΟΠΕ, όπως τονίζει, «έβαλε τάξη», ξεκαθάρισε ρόλους και ευθύνες και λειτούργησε ως φορέας συντονισμού, συνεργασίας και αξιοπιστίας, σε μια εποχή που η επιστημονική προσέγγιση του καρκίνου απαιτούσε νέα εργαλεία.
Όταν ερωτάται για το τι σημαίνει για εκείνον προσωπικά η ΕΟΠΕ, η απάντησή του είναι απλή αλλά πυκνή σε νόημα: «Η ΕΟΠΕ είναι ο πιο σημαντικός τίτλος που κράτησα στην πορεία μου». Σε αυτή τη φράση συμπυκνώνεται όχι μόνο η επαγγελματική του ταυτότητα, αλλά και η συναισθηματική του σύνδεση με την Εταιρεία, την οποία εξακολουθεί να στηρίζει με αφοσίωση.
Παρά τη σταδιακή απόσυρσή του από την ενεργό δράση, ο Λάζαρος Μπούτης παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις της ΕΟΠΕ, με ιδιαίτερη περηφάνια για τη συμμετοχή του γιου του, Αναστάσιου Μπούτη, στο Διοικητικό Συμβούλιο. Αυτή η συνέχεια εντός της ίδιας οικογένειας -από γενιά σε γενιά- αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη της διαχρονικότητας του οράματος και των αξιών της Εταιρείας.
Η μαρτυρία του Λάζαρου Μπούτη αποπνέει βαθιά συνέπεια, συλλογικό πνεύμα και αφοσίωση σε μια ιδέα που ξεκίνησε από λίγους και ωρίμασε μέσα από το έργο πολλών. Αποτελεί ζωντανό κρίκο ανάμεσα στην απαρχή και στο σήμερα της ΕΟΠΕ, μια πολύτιμη αναδρομή αλλά και διαχρονική υπενθύμιση της σημασίας της ενότητας, της επιμονής και της πίστης στο κοινό όραμα.
